Dziś na Zamku Królewskim w Warszawie odbyła się uroczystość z okazji 15-lecia powstania Instytutu Pamięci Narodowej. Wśród gości był też prezydent-elekt Andrzej Duda, który w krótkim przemówieniu udzielił jednoznacznego poparcia Instytutowi oraz podkreślił znaczenie tej instytucji dla państwa polskiego.
Wśród uczestników spotkania byli m.in. przedstawiciele podobnych instytucji z postkomunistycznej części Europy, którzy wzięli wczoraj udział w konferencji dotyczącej stanu rozliczeń z dyktaturą komunistyczną. Obraz jaki wyłaniał się z ich wystąpień nie był zbyt optymistyczny. Jeśli bowiem nie liczyć Niemiec, praktycznie wszędzie odpowiedniki IPN-u albo znajdują się dopiero w stadium zalążkowym (Węgry), albo też pogrążone są w mniejszym lub większym kryzysie wewnętrznym (Czechy, Słowacja, Rumunia, Bułgaria) spowodowanym przez siły niechętne ujawnianiu dokumentów komunistycznych służb specjalnych, ale i polityków różnych orientacji dążących do gry teczkami.
Na tym tle dotychczasowy bilans działania IPN przedstawia się naprawdę dobrze. Przez te lata Instytut stał się czymś znacznie ważniejszym niż tylko miejscem przechowywania akt bezpieki, które są dziś w Polsce udostępniane w szerszym zakresie niż w którymkolwiek z krajów dawnego bloku sowieckiego (z Niemcami włącznie). Stał się bowiem głównym centrum badań naukowych nad dziejami najnowszymi Polski, ale także wielkim ośrodkiem edukacji historycznej, szczególnie ważnym w sytuacji kryzysu nauczania w szkołach.
Przez te lata Instytut przeszedł długą drogę znaczoną atakami z lewa i prawa. Te ataki, w sporej części będące rezultatem zacietrzewienia i frustracji, a nie uczciwej krytyki, wyszły jednak IPN na dobre. Co Cię nie zabije, to Cię wzmocni. To przysłowie sprawdza się nie tylko w odniesieniu do osób, ale i instytucji, jeśli tylko tworzą ją przyzwoici ludzie. Tak właśnie stało się w przypadku Instytutu Pamięci Narodowej.
