Jednym z najciekawszych pomysłów prezesa IPN Janusza Kurtyki była organizacja konkursu na najlepszą książkę historyczną roku. Instytut organizuje go wraz publiczną telewizją oraz radiem. Obecna, piąta już edycja, wchodzi właśnie w decydującą fazę. W tym roku konkurencja w obu kategoriach, książki naukowej i popularnonaukowej, jest bardzo silna, o czym można się przekonać odwiedzając stronę konkursu. Można tam też oddać swój głos (do 31 października!), do czego gorąco zachęcam wszystkich zainteresowanych historią najnowszą Polski. Obok bowiem nagród przyznawanych przez jury (tworzą je profesorowie Andrzej Chwalba, Piotr Franaszek, Tomasz Gąsowski, Andrzej Nowak, Wojciech Roszkowski i Wiesław Wysocki), dwie równorzędne nagrody przyznają właśnie internauci.
W kategorii książek naukowych mam w tym roku aż pięciu faworytów: Pawła Kowala („Koniec systemu władzy”), Macieja Korkucia (biografia Józefa Kurasia „Ognia”), Sławomira Cenckiewicza („Długie ramię Moskwy”), Andrzeja Leona Sowę („Historia polityczna Polski 1944-1991”) i Marcina Zarembę („Wielka trwoga”). Niezależnie od tego, która z nich wygra, jestem przekonany, że każdą z tych książek warto przeczytać. Niestety zagłosować mogłem tylko na jedną. Także wśród książek popularnonaukowych są bardzo ciekawe pozycje. Na mnie największe wrażenie zrobił „Gaz na ulicach” Macieja Gawlikowskiego i Mirosława Lewandowskiego (to o dziejach krakowskiej opozycji w stanie wojennym) i „Biznes patriotyczny” Mateusza Fałkowskiego (wysmakowana edytorsko historia podziemnego wydawnictwa CDN). Świetna jest też krótka historia gospodarki PRL pióra Janusza Kalińskiego.
Trzeba przyznać, że przybyło nam ostatnio sporo dobrych książek historycznych. Patrząc na to co dzieje się z nauką historii (i nie tylko) w polskich szkołach, można się obawiać tylko o jedno. O nowych czytelników.
Komentarze